Το τελευταίο διάστημα συγκροτείται στα Πανεπιστήμια και τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, με σταθερά εντεινόμενο ρυθμό, ένα δημιουργικό μέτωπο λογικής, από καθηγητές και φοιτητές που αγωνίζονται για κάτι αυτονόητο: για ανοιχτά Πανεπιστήμια. Λίγες μόλις μέρες μετά την με ευρεία πλειοψηφία ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην Ελλάδα του 2011 δεν είναι αυτονόητο ότι οι νόμοι εφαρμόζονται. Η ρήση του Εμμανουήλ Ροΐδη για την αποκλειστική αναγκαιότητα ενός και μόνο νόμου που θα καθιστά την εφαρμογή των υφισταμένων υποχρεωτική καθίσταται έτσι επίκαιρη με δραματικό για τη χώρα τρόπο.
Η μεταπολίτευση κληροδότησε στη χώρα μας μια σειρά από συλλογικές δράσεις και πρακτικές που για πολλά χρόνια από το 1974 και μετά είχαν ως αφετηρία τους τη βάναυση καταπάτηση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων που επέβαλε στον τόπο η χούντα των συνταγματαρχών. Καθώς τα αιτήματα του αντιδικτατορικού αγώνα σε ένα βαθμό παρέμεναν και παραμένουν αδικαίωτα αφού για παράδειγμα το 15% για την Παιδεία δεν μπόρεσε να αποτυπωθεί σε κανένα μεταδικτατορικό προϋπολογισμό, ένα πολιτικό και κοινωνικό παράδοξο εδραιώθηκε τα τελευταία χρόνια στα Πανεπιστήμια ερήμην της κοινωνίας. Ένας χώρος που στοιχειώνει ακόμη τη συλλογική μας μνήμη με την εικόνα της παραβίασης του από τα τανκς το Νοέμβριο του 1973 παραδόθηκε μέσα στα χρόνια της μεταπολίτευσης ερήμην της πλατιάς πλειοψηφίας των φοιτητών του σε μια κουλτούρα αντίστροφης βίας που συνέβαλε καθημερινά και καθοριστικά στην απαξίωσή του.
Η αυτοκριτική του ΠΑΣΟΚ και η αναγνώριση της ευθύνης που του αναλογεί στην δημιουργία της σημερινής κατάστασης υπήρξε γνήσια και έμπρακτη.
Στις παρούσες κρίσιμες για τη χώρα συνθήκες έχει ευρύτερη σημασία αυτή η σταδιακή μετατροπή μιας σιωπηλής πλειοψηφίας σε ορμητικό κοινωνικό ρεύμα που μπορεί να απομονώσει τη βία, να ανατρέψει την επιλογή που η κουλτούρα και οι πρακτικές αυτής της βίας επιβάλλουν και κυρίως να ενώσει δημιουργικές δυνάμεις ανθρώπων που δεν συμφωνούν κατ’ ανάγκη σε όλα, που εντοπίζουν αδυναμίες και λάθη στο περιεχόμενο της νομοθετικής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης, αλλά που δεν είναι διατεθειμένοι να υπομένουν άλλο την ισοπέδωση τους.
Η συγκρότηση αυτού του μετώπου που αναδύει αισιοδοξία και ελπίδα οφείλει να λειτουργήσει ως προσκλητήριο ευθύνης για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Σε πείσμα της καταστροφικής «δημοφιλούς» ανυπακοής ή της αγανάκτησης που στοχεύει αδιακρίτως όλους και που κλείνει το μάτι στη βία και το μπάχαλο, η κρίση που μαστίζει τον τόπο απαιτεί ηγεσία, ευθύνη, αποτελεσματικότητα, θάρρος, τόλμη και προπάντων την αλήθεια ως δίαυλο επικοινωνίας με τους δοκιμαζόμενους πολίτες.
Αυτά τα νέα παιδιά διεκδικούν το δικαίωμα τους στη μόρφωση και τη ζωή, αγωνιούν να συνεχίσουν και να τελειώσουν τις σπουδές τους, οργανώνονται μέσα από το FACEBOOK και τα κινητά τους τηλέφωνα για να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια, για να εφαρμόζονται οι νόμοι σε αυτή τη χώρα , εν τέλει για να λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα. Και όσο πιο σύντομα και αποτελεσματικά πετύχουν το στόχο τους θα έχουν συμβάλει σημαντικά σε μία καθοριστική αλλαγή που έχει ανάγκη η χώρα. Αλλαγή στον τρόπο διακυβέρνησης που συνοψίζεται στην τήρηση και εφαρμογή των νόμων και στην εξάλειψη της κουλτούρας της βίας της καθημερινότητας. Αλλαγή που σηματοδοτεί τη μετάβαση της χώρας σε καθεστώς ανάπτυξης και διαφάνειας δηλαδή σε καθεστώς μιας χώρας κυρίαρχης, που δεν έχει επιτηρητές και μπορεί και πάλι να σχεδιάζει το μέλλον της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου